Σκατα και ρακομελα

Tον τελευταιο καιρο οτι πιανω γινεται σκατα. Προχτες ομως παρα τα σκατα , εκατσε μια νυχτα απ’αυτες που δεν τελειωνουν ποτε.Ξαπλωσαμε και οι τρεις κατω απο μια κουβερτα στην ταρατσα και χαζευαμε τ'αστερια ακουγοντας Αir και το ‘Drinking Songs’ του Matt Eliott. Δεν θυμαμαι καν τι λεγαμε- σχεσεις , θαψιματα,ηλιθιοτητες. Εκανε κρυο -μενει στην Πεντελη-βουιζε ο αερας και μες στο μεθυσι μας ριχναμε ποτα , κωλοχαρτα και κερια δεξια και αριστερα. Ροδιζε ο ουρανος και κοιταζαμε τα συννεφα - το ενα εμοιαζε με ενα δρακο, με σκυλο, με μια πιπα ...Ο Σ. μουγγριζε στον υπνο του και τιναζοταν, ενω η κτηνιατρος απο διπλα μιλαγε, μιλαγε, μιλαγε. Τοσο μικρη , τοσο τριανταφυλλενια και τοσο σοβαρη. Αισθανθηκα σαν μια γερασμενη τσατσα -ηταν πως να το πω ρε παιδι μου- earnest. Με δυο πελωριες κοτσιδες ,τετραγωνα γυαλια ,και ενα μαυρο κοντο φορεμα -εμοιαζε με raver απο εντιτοριαλ μοδας του 01. Κοκκινιζε καθε φορα που της λεγαμε ποσο ομορφη ηταν. Το πρωι ξυπνησαμε απο τους εργατες της διπλανης οικοδομης που μιλουσαν σε μια ακαταληπτη γλωσσα. Πευκοβελονες παντου.

Tην επομενη ειδα φιλους που ’χα να δω κατι αιωνες-καποιοι ηταν φανταροι, ενας αλλος δουλευει στο Νταλλας (ναι, υπαρχει ανθρωπος που ζει στο Νταλλας) και ηπιαμε ρακομελα , πολλα ρακομελα στην Ψυρα. Γελουσα δυνατα και τιναζα τα μαλλια μου. Ηταν εκει και δεν ηταν εκει. Και χτες το βραδυ ξενυχτησα ζωγραφιζοντας σ΄ εκεινο το τετραδιο που μου 'χε δωσει οταν με αγαπουσε ακομα-και τα ζωγραφισα ολα ασπρομαυρα. (Eχω αφησει τις μπογιες μου και τα πινελα μες στις κουτες της μετακομισης). Σκεφτομουν τι θα του λεγα αν ηταν μπροστα μου εκεινη τη στιγμη. Και μετα με πιασανε τα γελια και στο καπακι βουρκωσα οταν σκεφτηκα πως η καινουργια του γκομενα εχει το ποιητικοτατο ονομα Κατερινα Μπακαλη. Κι oμως ξερω πως κι απ’τα σκατα κατι καλο θα βγει .

Η Λογοκρισια της αυτοσυντηρησης (Το post που δεν θα διαβασεις ποτε -part 2-)

Σε αποχαιρετησα πριν απο μερικα λεπτα. Ολα πανε καλα, αποφευγουμε ο ενας τον αλλον οπως ο διαολος το λιβανι αλλα μετα φτανει το βραδυ στο τελος του, τελειωνουν οι αυταπατες και μενουμε οι δυο μας. Εγω, εσυ, και η σιωπη μας. Ειχαμε καποτε την αθωοτητα της εφηβικης μας αυταρκειας.Οτι και να γινοτανε ειχαμε εκεινη τη διαδρομη - εκει ημασταν παντα μονοι . Ο ιδανικος μου κοσμος ηταν καποτε αυτη η διαδρομη.Ηταν παντα αργα το βραδυ, ο δρομος ερημος επαιζα με το διαλυμενο σου ραδιοκασετοφωνο που πιανει 5 σταθμους μονο .Το γυριζα παντα στα βαρια λαικα και στα σκυλαδικα.Με το ενα χερι οδηγουσες με το αλλο μου κρατουσες το χερι. Το τραβαγες μονο για να αλλαξεις ταχυτητα. Δαγκωνες το φιλτρο και εστριβες τσιγαρο. Μιλαγαμε ακαταπαυστα. Σπανια γυρναγαμε κατευθειαν σπιτι -καναμε βολτες με εξομολογητικη διαθεση σε ασχετους χωματοδρομους- μου λεγες για ολες σου τις γυναικες και εγω γελουσα και σε κοροιδευα για την εικονα της Αγιας Βαρβαρας που ειχες στο παρμπριζ σου. Καμια φορα σταματαγες το αμαξι για να μιλησουμε καλυτερα. Ησουν ο μονος ανθρωπος στον οποιο μπορουσα να πω τα παντα χωρις καν να το σκεφτω -δεν υπηρχε φιλτρο, δεν υπηρχε τιποτα .

Τωρα παιζουμε και οι δυο μας το παιχνιδι της αυτοσυντηρησης- δεν εχω ουτε καν το κουραγιο να σε βρισω για την ελεεινη σου οδηγηση.Ποσο πονανε οι μακροσυρτες σιωπες μας ... Νιωθω σαν να βυθιζεται κατι μεσα μου και μετα απλα τιποτα- μενω κουφια. Χαμογελαω μονη μου προσπαθωντας να πιαστω απο εναν στιχο τραγουδιου που παιζει στο ραδιοφωνο εκεινη τη στιγμη που παιρνεις τη στροφη στη Στρατη Καρρα. Και σκεφτομαι 'τωρα ακουει αυτο το στιχο για αυτο το σεντονι και ισως να σκεφτεται εμενα που ειμαι διπλα του,τι σκεφτεται, σκεφτεται εμας, μ'αγαπαει ακομα, με μισει, με θελει δεν με θελει'. Και μετα φτανουμε σπιτι και σκυβω αμηχανα να σου δωσω σταυρωτα ξενερωτα φιλια και στα δυο μαγουλα. Και αναρωτιεμαι αν θελεις να με φιλησεις. Αν θελεις να μου χαιδεψεις τα μαλλια.Αν θελεις να με στριμωξεις στον τοιχο. Ποιος να ξερει τι σκεφτεσαι, ποια να πηδας, αν με ονειρευεσαι ακομα.

Δε μετανιωνω αυτα που εγιναν μεταξυ μας και ας μ'εκαναν σκατα. Τωρα συνειδητοποιω ποσο μεγαλη πολυτελεια ηταν που υπηρξες για μενα ετσι οπως υπηρξες -ενα ανθρωπος στον οποιον ελεγα αυτο ακριβως που σκεφτομουν τη στιγμη που το σκεφτομουν. Σιχαινομαι τη λογοκρισια της αυτοσυντηρησης που εχουμε επιβαλλει ο ενας τον αλλον.

Εισαι διπλα μου και παλι μου λειπεις.

Not Waving But Drowning

Nobody heard him, the dead man,
But still he lay moaning:
I was much further out than you thought
And not waving but drowning.

Poor chap, he always loved larking
And now he's dead
It must have been too cold for him his heart gave way,
They said.

Oh, no no no, it was too cold always
(Still the dead one lay moaning)
I was much too far out all my life
And not waving but drowning.

Stevie Smith (αγαπημενη και υποτιμημενη)

Λονδινο-Αθηνα/ 'Kolohora!Kolohora!Tha sas gamiso olous re!'

Εκλεισα το εισιτηριο Λονδινο-Αθηνα. Παλι.Εφτα χρονια τωρα πρεπει να την εχω κανει απειρες φορες αυτην την πτηση.

Στην Εasyjet εκτος απο κραμπα, οξεια βαρεμαρα, και τις πιο ασχημες αεροσυνοδους της υφηλιου μου χει τυχει τσεμπεροφορεμενη γρια με πελωριο ξυλινο σταυρο στο χερι να σταυροκοπιεται και να μου λεει με υφος συνωμοτικο πριν την απογειωση 'Για να τον κραταω εγω, κατι ξερω'. Επισης μου χει τυχει παιδι-κουτι, φοιτητης Νομικης στο Καρντιφ που μου δηλωνει πως δεν κανει παρεα με Αγγλους εκτος και αν θελει βοηθεια με τη γλωσσα.Εκει χτυπαει το πρωτο καμπανακι-συναγερμος. Διπλα του καθεται λιωμενος και ροδαλος πενηνταρης Αγγλος με μπουκαλι τζιν το οποιο και προσφερει συχνα -πυκνα και στους δυο μας.Οπου ο σοκαρισμενος Ελλην-καρφι τσιτωνει και φωναζει την αεροσυνοδο.Εκει εξελισσονται σκηνες απειρου καλους ( Χι ις ντρινκινγκ, νοτ γκουντ). Η αεροσυνοδος, Αγγλιδα Geordie μεχρι τα μπουνια -να μην καταλαβαινει απολυτως τιποτα . Οπου στο τελος η κατασταση φτανει σε ενα απιστευτο κρεσεντο με το παιδι-κουτι να ωρυεται 'Kolohora!Kolohora!Tha sas gamiso olous re !'

Στη British παιζουν πιο πολιτισμενες καταστασεις. Μου χει τυχει δηθεν τυπος διπλα μου με γενακι -μουνοτριχα να προσπαθει να ισσοροπησει coffee table book για τον Αντυ Γουωρχολ στα γονατα του. Με British εχω κανει και ταξιδι Οδυσσεια με 6 ωρες καθυστερηση στο Εδιμβουργο λογω ομιχλης οπου φυσικα χανω πια το connectιng flight για Αθηνα. Ξεμενω βραδυ στο Heathrow μαζι με comedy act Αμερικανων (ο χοντρος και ο λιγνος) που τρωνε μορταδελλα και απαγγελουν Shakespeare ενω στο background ροχαλιζει χοντρος Ινδος με τουρμπανι , για να φτασω Αθηνα με την επομενη πτηση - και οι βαλιτσες μου να φτασουν στο Σιδνει.

Το μεγαλο πατιρντι ομως ειναι παντα η Ολυμπιακη. Εκει παιζουν οι πιο ροκ καταστασεις. Μπορει να μπεις στο αεροσκαφος λουξ που παιζει ταινια με τη Salma Hayek και να καθεσαι διπλα σε ανυποπτη οικογενεια τουριστων, μπορει να μπεις και σε ναυλωμενο αεροπλανο της Αir Liban και να καθεσαι διπλα στον κλωνο του Γιαννη Γιοκαρινη. Η ξεσκισμενη θεση παντως λουξ-ξελουξ εκει. Εχω κατσει σε μια απο τις τελευταιες καπνιστικες πτησεις της Ολυμπιακης διπλα σε τυπο-φουγαρο, υπαλληλο σε ζαχαροβιομηχανια της Συμπρωτευουσας. Μου δειχνει την ξανθια γυναικα του 'προεδρου' της ζαχαροβιομηχανιας και μπουκωμενος με παστουλα σκυβει και μου ψυθιριζει στο αυτι: 'Ξανθο μουνι, τρελο γαμησι' .Και μου κλεινει και το ματι(για να μου υποδηλωσει πως ειπε κατι πονηρο ισως?) .Μου χει επισης τυχει τυπος γλιτσα, γραμμενος σε πανεπιστημιο -πιπα στο Μπολτον να μην σκαει με τιποτα ΚΑΙ να μου τρωει τα γιουβαρλακια.

Ολα τα τρελα ομως παντα συμβαινουν στο Λονδινο- Αθηνα ποτε το αναποδο.Δεν ξερω γιατι.Ισως να μαι και γω πιο ανοιχτη στην τρελα των γυρω μου γιατι την αγαπαω πιο πολυ αυτην την πτηση απο το Αθηνα-Λονδινο.Ισως και οι γυρω μου να ξεθαρευουν σκεπτομενοι πως οπου να ναι φτανουν στη μαμα-πατριδα. Οπως και να χει, οπως ειπε καποτε και μια κολλητη μου (χτυπωντας το χερι της στο τραπεζι ) 'Εγω γουσταρω την Ελλαδα!'.