Το post που δεν θα διαβασεις ποτε.

Δεν εχω ζωγραφισει τιποτα στο μπλοκ που μου δωσες-Δεν το ανοιγω, δεν το κοιταω.Θα ειναι σαν να σου κανω χαρη.Σαν να παραδεχομαι πως με νοιαζει-Δε βαριεσαι, μια ξεφτιλισμενη ψωροπερηφανεια του χειριστου ειδους ειναι και αυτη.Ξερω πως οι σκεψεις στο μυαλο σου ειναι σαν αυτοκινητα σε κεντρικη αρτηρια-γκαζωμενα αμαξια που πανε με 200 στην παραλιακη.Αλλα δεν με νοιαζει πια.

Ξεθωριαζεις -δεν ποναω πια οπως πονουσα.Οταν σε σκεφτομαι μουδιαζει το χαμογελο μου σαν αμυγδαλο με δοντια. Παραιτουμαι απο οποιαδηποτε προσπαθεια να σε καταλαβω. Δεν προλαβαινω, το ξερεις?

Ισως μια μερα να καταφερω να σε συγχωρεσω. Μη χανεις το χρονο σου, σου εγραψα καποτε .Οι γκομενες της ζωης σου λικνιζονται στο background. Χριστο δεν καταλαβες.

Πηδουσες εκει προς το τελος- δεν εκανες ερωτα πια και το ξερα πως τελειωνε η ιστορια αλλα συνεχιζα μπας και γινει η νεκρανασταση του Λαζαρου.Δεν μπορεις να ξανακολλησεις τα κομματια του παζλ με ενα γαμησι τελικα ,οσο κι αν προσπαθησεις.Ακομα και την ψυχη σου να βαλεις.

Να και κατι που εμαθα απο μας.