Η Λογοκρισια της αυτοσυντηρησης (Το post που δεν θα διαβασεις ποτε -part 2-)

Σε αποχαιρετησα πριν απο μερικα λεπτα. Ολα πανε καλα, αποφευγουμε ο ενας τον αλλον οπως ο διαολος το λιβανι αλλα μετα φτανει το βραδυ στο τελος του, τελειωνουν οι αυταπατες και μενουμε οι δυο μας. Εγω, εσυ, και η σιωπη μας. Ειχαμε καποτε την αθωοτητα της εφηβικης μας αυταρκειας.Οτι και να γινοτανε ειχαμε εκεινη τη διαδρομη - εκει ημασταν παντα μονοι . Ο ιδανικος μου κοσμος ηταν καποτε αυτη η διαδρομη.Ηταν παντα αργα το βραδυ, ο δρομος ερημος επαιζα με το διαλυμενο σου ραδιοκασετοφωνο που πιανει 5 σταθμους μονο .Το γυριζα παντα στα βαρια λαικα και στα σκυλαδικα.Με το ενα χερι οδηγουσες με το αλλο μου κρατουσες το χερι. Το τραβαγες μονο για να αλλαξεις ταχυτητα. Δαγκωνες το φιλτρο και εστριβες τσιγαρο. Μιλαγαμε ακαταπαυστα. Σπανια γυρναγαμε κατευθειαν σπιτι -καναμε βολτες με εξομολογητικη διαθεση σε ασχετους χωματοδρομους- μου λεγες για ολες σου τις γυναικες και εγω γελουσα και σε κοροιδευα για την εικονα της Αγιας Βαρβαρας που ειχες στο παρμπριζ σου. Καμια φορα σταματαγες το αμαξι για να μιλησουμε καλυτερα. Ησουν ο μονος ανθρωπος στον οποιο μπορουσα να πω τα παντα χωρις καν να το σκεφτω -δεν υπηρχε φιλτρο, δεν υπηρχε τιποτα .

Τωρα παιζουμε και οι δυο μας το παιχνιδι της αυτοσυντηρησης- δεν εχω ουτε καν το κουραγιο να σε βρισω για την ελεεινη σου οδηγηση.Ποσο πονανε οι μακροσυρτες σιωπες μας ... Νιωθω σαν να βυθιζεται κατι μεσα μου και μετα απλα τιποτα- μενω κουφια. Χαμογελαω μονη μου προσπαθωντας να πιαστω απο εναν στιχο τραγουδιου που παιζει στο ραδιοφωνο εκεινη τη στιγμη που παιρνεις τη στροφη στη Στρατη Καρρα. Και σκεφτομαι 'τωρα ακουει αυτο το στιχο για αυτο το σεντονι και ισως να σκεφτεται εμενα που ειμαι διπλα του,τι σκεφτεται, σκεφτεται εμας, μ'αγαπαει ακομα, με μισει, με θελει δεν με θελει'. Και μετα φτανουμε σπιτι και σκυβω αμηχανα να σου δωσω σταυρωτα ξενερωτα φιλια και στα δυο μαγουλα. Και αναρωτιεμαι αν θελεις να με φιλησεις. Αν θελεις να μου χαιδεψεις τα μαλλια.Αν θελεις να με στριμωξεις στον τοιχο. Ποιος να ξερει τι σκεφτεσαι, ποια να πηδας, αν με ονειρευεσαι ακομα.

Δε μετανιωνω αυτα που εγιναν μεταξυ μας και ας μ'εκαναν σκατα. Τωρα συνειδητοποιω ποσο μεγαλη πολυτελεια ηταν που υπηρξες για μενα ετσι οπως υπηρξες -ενα ανθρωπος στον οποιον ελεγα αυτο ακριβως που σκεφτομουν τη στιγμη που το σκεφτομουν. Σιχαινομαι τη λογοκρισια της αυτοσυντηρησης που εχουμε επιβαλλει ο ενας τον αλλον.

Εισαι διπλα μου και παλι μου λειπεις.