Βρουμ βρουμ!

Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη σου και τα κανουν ολα λιμπα. Απο το πουθενα .Απο το τιποτα .Οχι σαν κομητης. Ειναι περισσοτερο σαν να αδειαζει καποιος στο κεφαλι σου ενα κουβα νερο.

Kαι μενεις να αναρωτιεσαι τις γνωστες κοινοτοπιες- Και τωρα τι θα κανω?Kοιταγα το χρωμα του τοιχου σου χτες, ενα τιρκουαζ σαν μουχλιασμενο-ενας ξυλινος πολυελαιος .Βαρια , ολα βαρια. Απολιθωμενο δασος με σκοτεινες σκιες .Ειχες χαμηλωσει το φως .Καπνιζες γυμνος με τα ποδια σταυρωμενα.Δεν σε νοιαζει η γυμνια σου, το χω προσεξει αυτο. Ευλογημενο πραγμα. Σε σεβομαι.

Σου ειπα για το πρωτο σπιτι που εκανα ποτε ερωτα - καθως ανεβαινες τις σκαλες ξεφλουδιζε το χρωμα-ηταν μουσταρδι. Ηταν ενα αδειο σπιτι στον περιφερειακο του Λυκαβητου γεματο πινακες, μικρες ζωγραφιες απο γυναικες ζωγραφισμενες με παστελ. Ενα σχεδιαστηριο αρχιτεκτονικο.Σκονη παντου.Δεν ειχε θερμανση, αναβαμε τη σομπα για να πεσουμε στο κρεβατι. Ο φιλος μου ελεγε σε ολους πως πηγαινε στο σπιτι για να ποτισει τα λουλουδια. Την τελευταια φορα που πηγα, ηξερα ενστικτωδως πως δεν θα ξαναπηγαινα. Κοιταξα με μεγαλη προσηλωση εκεινο τον μουσταρδι τοιχο- ηθελα να θυμαμαι πως ηταν το σπιτι με καθε λεπτομερεια. Αναρωτηθηκα αν θα γινει το ιδιο και με το δικο σου το σπιτι- αν θα ξυπνησω ενα πρωι και θα ξερω πως αυτη ειναι η τελευταια φορα που κοιταζω αυτον εδω το μπλε μουχλιασμενο τοιχο.

Αλλα ξερεις , αυτα ειναι συναισθηματικες πιπες. Αυτο που εχει σημασια , αυτο που μετραει ειναι πως αυτο το λεπτο, αυτη τη στιγμη ,οδηγω ενα μικρο ασπρο αυτοκινητακι και τρεχω με τσιτωμενα γκαζια μεσ' στο στομαχι σου.