Τhe dwarfs are out to get us.

Ηλιοβασιλεμα στον ελαιωνα. Αριστερα το αστεροσκοπειο και στο βαθος ενα λουνα παρκ με μια κατακοκκινη ροδα. Βραδυ πια εξω απο ενα Ζαππειο που θυμιζει ατσαλακωτη γρια. Στο προαυλιο τσαλαπατημενες κουτες και ενα ζαρωμενο πανο με μπλε γραμματα. Παρεες γερων που παιζουν ταβλι και συζητουν το Προ-πο μισοκρυμμενοι πισω απο τις φυλλωσιες.
-Δεν σου πα αγορι μου να πονταρεις στο 20? Τωρα ομως κανεις μαλακιες!
Σκοταδι καθως κατηφοριζουμε προς το Καλλιμαρμαρο. Αριστερα μια κλειδωμενη παιδικη χαρα. Οι κουνιες, η τραμπαλα , τα παιχνιδια -ολα ασπρα. Καλοκαιρινες ομπρελες κλειστες- λυπημενα σωβρακακια κρεμασμενα σε σκοινι μπουγαδας.
-Do you feel safe in this city?με ρωταει η Rachel .

Φτανουμε στο Καλλιμαρμαρο. Το σταδιο ειναι ολοσκοτεινο εκτος απο ενα εκτυφλωτικο φως στο βαθος: μπρος απο τους πεντε κυκλους του Ολυμπισμου, αθλητες ριχνουν ακοντιο. Τα μαρμαρινα καθισματα αχνοφεγγουν μες στο πρασινο φως της Λεωφορου. Η μια εισοδος εχει λουκετο , η αλλη εχει συρτη. Ανοιγω διστακτικα το συρτη. Προχωραμε σιγα-σιγα μες στο σκοταδι. Μεταφραζω στη Rachel τι λενε οι μαρμαρινες επιγραφες που ειναι μπηγμενες στο ταρταν: Προεδροι της Ολυμπιακης επιτροπης, λιστες με τα μερη διεξαγωγης των αγωνων. Μπροστα μας στα σκοταδια μια οικογενεια. Βγαζουν φωτογραφιες με φλας ενα μικρο κοριτσακι, εκει γυρω στα δυο με τρια, καθε βημα κι απο ενα χαμογελαστο χοροπηδητο. Η μαμα της την στριφογυριζει στην αγκαλια της. Γελανε και φιλουν τη μικρη.
-Ελα Αριαδνη τρεξε. Αριαδνη!Αριαδνη!Κοιτα εδω!

Ξαφνικα ξεπροβαλλει ενα σχεδον ασωματο κεφαλι απο ενα παγκακι κολλημενο στα αριστερα του σταδιου- ενας εξαγριωμενος νανος που μασουλαει μια τυροπιττα. Με εναν πηδο μπαινει μες στο σταδιο. Το γαλαζιο του μπλουζακι ειναι γεμματο απο τριμματα. Μαλλον ειναι ο φυλακας .
-Οut!Out! μας λεει μαλλον συγκαταβατικα . Δεν ειναι στ'αληθεια θυμωμενος.

Η Rachel ως ντροπιασμενη Αγγλις τρεπεται σε φυγη. Και απομενουμε εγω κι ο φυλακας -νανος να χαζευουμε την οικογενεια των τεσσαρων-οι φιγουρες τους μολις που αχνοφαινονται καθως τρεχουν ξεκαρδισμενοι στα γελια προς τους φωτισμενους αθλητες που ριχνουν ακοντιο στο βαθος του σταδιου.

Ειμαι ευτυχισμενη τωρα, τωρα, αυτο ακριβως το λεπτο. Θελω να τη γραπωσω τη στιγμη μου και να της πω 'Που πας?'

Οχι μονο γιατι ειναι ομορφη η εικονα - αλλα γιατι για αλλη μια φορα κανει παρτυ μεσα μου μια πεποιθηση τοσο αυτονοητη που μοιαζει ηλιθια : Η πραγματικη ευτυχια δεν μοιαζει ποτε με διαφημιση αποσμητικου.Θριαμβος!