Be kind.

Πριν από ένα χρόνο περίπου κάποιος με είχε ρωτήσει εαν υπάρχουν έργα που να μου έχουν αλλάξει τη ζωή. Μουρμούρισα κάτι για το πόσο με είχε συγκινήσει η στιγμή που η Εmma Thompson εκλαιγε πάνω στο κρεβάτι οπού αργοπεθαινε η Κate Winslet στο «Sense and sensibility”του Ang Lee.

Κι όμως – η σκηνή που μου ’χει αλλάξει τη ζωή, που μου ΄χει πει κάτι στ’ αλήθεια συμβαίνει στο «Ηoly Smoke» της Jane Campion. Η ταινία γυρίστηκε το ’99- πρέπει να την είδα μερικά χρόνια μετά- δεν ήμουν πάνω απο 21. Η Ruth (η Kate Winslet -σε αυτή την ταινία μοιάζει σαν μια ανθισμένη Παναγία των οργίων) ανακαλύπτει "την αλήθεια" στο προσωπο ενός χαρισματικού guru στην Ινδία: τη βλέπουμε τυλιγμένη σ’ ένα λαμπερό φως να λαμβάνει τη χάρη του, να αλλάζει το όνομα της και να απαρνείται τα υπάρχοντα της. H μάλλον επιπόλαιη πλην συμπαθής οικογένεια της στην Αυστραλία μαθαίνει τα νέα και δεν ενθουσιάζεται- η χαζοβιόλα μάνα της καταφέρνει να την κάνει να γυρίσει πίσω στην Αυστραλία. Αυτό που δεν ξέρει η Ruth είναι πως η οικογένεια της έχει κανονίσει να περάσει τρεις ημέρες στην Αυστραλιανή έρημο με έναν Αμερικανό de-programmer ειδικό στις αιρέσεις που θα την κάνει να μην πιστεύει πια στον guru.

Κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση του ο de-programmer ( ο Ηarvey Keitel με μυς από ατσάλι) ενας 60χρονος τύπος με κορακί μαλλί και καουμπόικες μπότες. Κάθε πόρος του δέρματος του PJ μυρίζει αντρίλα: την ώρα που έχει υπόχρεώσει την οικογένεια της Ruth να δει ένα βίντεο για το πόσο “κακές” είναι οι αιρέσεις ο ίδιος κάθεται χαλαρός στο διπλανό δωμάτιο ενώ η ηλίθια θεια της Ruth του πάιρνει μια πίπα. Ο PJ κουβαλάει σηκωτή τη Ruth με το ζόρι σε ένα σπιτι στην έρημο. Μισιούνται με πάθος. Οταν εκείνη πάει να αποδράσει της δίνει μια γροθιά στη μούρη. Και φυσικά υπάρχουν και οι σπαρταριστοί διάλογοι:

PJ I: don't hate women. I love ladies
Ruth: Ha! Ladies! You wouldn't know any. I bet you date little Barbie dolls, don't you? "Oh, you're so brainy, you're so big! Can I suck your dick?" Can I be alone now?

Ισως για να γλιτώσει , ίσως γιατί απλώς τα ΄χει πάρει με τη μαλακία του εκείνη τον αποπλανεί: (είναι μια ωραία σκηνή-εμφανίζεται μπροστά του ολόγυμνη και τον φιλά στο στόμα). Και ω λα!λα! τι έκπληξη! όλα αλλάζουν και κυρίως οι δυο πρωταγωνιστές. Εκείνος ειδικά κάνει μια στροφή 180 μοιρών. Κάποια στιγμή παίζουν ένα παιχνίδι μάλλον χαζά κι ανέμελα στην κρεβατοκάμαρα: Ο PJ είναι ευάλωτος, ντυμένος και βαμμένος γυναικεία με κραγιόν και τακούνια όταν η Ruth γυρνά γελώντας και του λέει κάτι σκληρό και άκαρδο. Εκείνος δε λέει πολλά μόνο παίρνει ενα μαυρο μαρκαδόρο και της γράφει στο μέτωπο με μεγάλα γράμματα «Be kind». Την θυμάμαι έντονα αυτη τη σκηνή –η Ruth κοιτάζει το πρόσωπό της στον καθρέφτη – τη στιγμή που διαβάζει «Βe kind» είναι σαν να περνά ένα σύννεφο σιγα-σιγα πάνω απ’ τα μάτια της – τα μάγουλα της πέφτουν ελαφρά προς τα κάτω.

Βe kind δεν σημαίνει να είσαι ευγενικός ή ευσπλαχνος. Σημαίνει να είσαι καλός. Καλός όχι ηλίθιος ή αλτρουιστής. Βe kind εδώ σημαίνει «μπες στη θέση μου, μην είσαι σκληρή , θυμίσου πως είσαι κι εσύ ανασφαλής , κι εσύ γελοία κι εσύ εγωίστρια». Κυρίως όμως σημαίνει «Σε αφήνω να έχεις εξουσία πάνω μου, σου δίνω αυτό το προνόμιο. Κοίτα να χειριστείς σωστά αυτή την εξουσία. Να επιλέξεις να είσαι καλή μαζί μου" Be kind.

Feeling called L.O.V.E.

1. Όταν είσαι ερωτευμένος όλα τα τραγούδια μιλούν για σένα. Ακόμα κι όταν οι στίχοι είναι μηδενικής ευφυίας και τα τραγουδάει ένας σκυλάς με χαίτη.

2. Αργά ή γρήγορα όλες οι σχέσεις σκοντάφτουν στο εξής ερώτημα: Αλλάζουν οι άνθρωποι; Η απάντηση είναι ένα μεγαλοπρεπές “όχι”. Προσπαθούν όμως.

3. Δεν υπάρχει πιο καταστροφικό συναίσθημα από τη ζήλια-ρετρό: τη ζήλια για το παρελθόν του άλλου. Πρώτον γιατί είναι μάταιη- το παρελθόν δεν αλλάζει. Δεύτερον επειδή το ρομαντικό παρελθόν ενός τρίτου είναι σαν ξένη χώρα. Το γνωρίζουμε μόνο αποσπασματικά: άσχετες πληροφορίες, μισόλογα, φλύδες από συζητήσεις που (αν τους το επιτρέψουμε) φουσκώνουν μες στο μυαλό μας σαν σουφλέ χλωρινής. Συνήθως το σουφλέ ξεφουσκώνει. Καμιά φορά όμως (ειδικά αν έχουμε πει ψέματα) σκάει στα μούτρα μας.

4. Δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας. Υπάρχει όμως (ο βαρύγδουπος) κεραυνοβόλος πόθος.

5. Είναι εύκολο να κάνεις ράκος έναν άντρα – μπορείς να του πεις: "Σε αγαπώ αλλά δε σε θέλω πια". Eίναι εξίσου ευκολο να κάνεις ράκος μια γυναίκα- μπορείς να της πεις: "Σε θέλω αλλά δε σε αγαπώ πια".

6. Ο Θεός να σε φυλάει απο τους μοναχικούς ανθρώπους. Η μοναξιά κάνει τους ανθρώπους ανελέητους.

7. Η αγάπη δε φτάνει για να λύσει τα προβλήματα. Βοηθάει όμως.

8. Η πραγματική αγάπη μας κάνει ταπεινούς- αμβλύνονται οι γωνίες, όλα μαλακώνουν, «αγαπώ κι όλον τον κόσμο γιατί ζεις κι εσύ μαζί»,σκύβουμε το κεφάλι και γουργουρίζουμε σαν το σκύλο στη γωνία, μούμπλε, μούμπλε, γουφ, γουφ.

9.Το κάρμα είναι μεγάλη πουτάνα

10. Eίναι σημαντικό να είσαι με κάποιον που σε κάνει να θες να είσαι καλύτερος
άνθρωπος.

11. Όπως λέει (περίπου) και ο Τhas ξεχνάμε τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τους ανθρώπους. Οι λόγοι αν και σημαντικοί ξεθωριάζουν -μένει μόνο το αποτέλεσμα.

H φωτογραφία είναι από περσινή performance των Drogatek στο Τριανόν.

Μούτζα

Το γράφω με κάποια καθυστέρηση για τον No Heathen – μερσι μεσιε νο χεδεν

Ενα- Οταν ήμουν γύρω στα 6 πέθανε ο ηλικιωμένος μας γείτονας-ένας ασπρομάλλης στρατιωτικός με στιλπνή κουαφούρ Κόμη Δράκουλα. Ίσως επειδή με είχε επηρεάσει πολύ ο θάνατός του, μια φορά το μήνα έφτιαχνα στα κρυφά μικροσκοπικούς τάφους στον κήπο μας με κλαριά και φύλλα από γεράνια και νερατζιές. Μετά προσευχόμουν γονατιστή πάνω στις πλάκες του κήπου (σημείωση: πρόερχομαι απο μια οικογένεια σχεδόν άθεη-δεν ξέρω που την είχα δει αυτήν την εικόνα) Όταν το ξεχνούσα μάλιστα με έπιαναν τρομερές τύψεις. Το είπα στον πατέρα μου πρόσφατα- περίμενα να κάνει κάποιο σχόλιο του τύπου " Kοριτσάκι μου τι έξυπνο κι ευαίσθητο που ήσουν¨". Εκείνος απλώς με κοίταξε και ξεστόμισε την ισοπεδωτική ατάκα "Πάλι καλά που βγήκες νορμάλ".

Δύο- Από παιδί ακόμα πίστευα πως η ζωή μου θα ήταν καλύτερη αν έχανα μερικά κιλά- ακόμα και όταν ήμουν αδύνατη. Πάντα το νόμιζα. Τουλάχιστον όσο μεγαλώνω γελάω με τον εαυτό μου. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν το πιστεύω.

Τρία- Από τα 18 μου μέχρι τα 23 μου ζούσα σε μια μικροσκοπικη μεσαιωνική παραθαλάσσια πόλη της Σκώτιας. Λόγω της ιστορίας της η πόλη έμοιαζε συχνά στοιχειωμένη- βαριά γοτθική αρχιτεκτονική, ένας καθεδρικός ναός φωτισμένος με πράσινα φώτα το βράδυ, φριχτό κρύο, ένας ανάποδος αέρας από τη Βορειο θαλασσα.Ήταν ένα υπέροχα ιδιόρρυθμο μέρος: Ελληνες δεν είχε παρά ελάχιστους κι έτσι έτρεχα μες στα σκοτάδια με Αγγλοσάξωνες και κάναμε πινκνικ στο κρύο με κουβέρτες, ξενυχτούσαμε όλο το βράδυ μέσα σε δρύινες βιβλιοθήκες με θέα τη Βόρειο θάλασσα γράφοντας εργασίες για μαθήματα με τίτλους όπως «Λογοτεχνία των γυναικών στο δευτερο παγκόσμιο πόλεμο», «Τρομοκρατία και πολιτική βία στον 20ο αιώνα», πίναμε πίναμε , πίναμε μπύρες και ούισκια χορευαμε φτηνή ντίσκο μέσα στο Union,μεθούσαμε όλο το βράδυ σε διάφορα σπίτια, πίναμε τρεις καφέδες τη μέρα όλοι μαζί, καπνίζαμε οτι βρίσκαμε, κάναμε πρόβες για βαρυγδουπα θεατρικά έργα ή πειραματικά εκτρώματα οπού ξεγυμνωνόμασταν σαν τις μουρλές σε παλιές εκλησσίες( η διασκευή του «Γενναίου Νέου Κόσμου» του Χάξλευ απαιτούσε και κάποιες θυσίες) . Πιστεύω πως αυτό το μέρος μου άλλαξε τη ζωή.

Τέσσερα- Συχνά-πυκνά αισθάνομαι σαν ούφο στην Αθήνα. Ελειπα για πολλά χρόνια οπότε έχω ζήσει ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της ζωής μου εκτός Ελλάδος: το 18-25. Για πρώτη μου φορά έζησα ουσιαστικά την Αθήνα πέρσι μετά από 7 χρόνια απουσίας. Συχνά θέλω να πάρω μια βαλίτσα και να φύγω τρέχοντας , να πάω στο μαγικό εκείνο μέρος που εγώ και οι γύρω μου θα μιλάμε και θα καταλαβαινόμαστε ή ακόμα να αναληφθώ στους ουρανούς σαν χίπισσα Μέρυ Πόππινς ανάμεσα σε μωβ σύννεφα και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.

Πεντε- Ανοιξα αυτό το μπλογκ όταν ζούσα στην Αγγλία για δυο λόγους - ο ένας ήταν πως περνούσα μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου (απαραίτητο συστατικό για να ανοίξεις μπλογκ τελικά ), ο άλλος πάλι ήταν πως μετά από 7 χρόνια ξενιτιάς τα ελληνικά μου είχαν αρχίσει να θυμίζουν ξεφούσκωτη τρόμπα. Οσο κι αν θαύμαζα τη γραφή κάποιων μπλόγκερ δεν με ενδιέφερε να τους γνωρίσω –με φρίκαρε μάλιστα το γεγονός πως οι μπλόγκερς χρησιμοποιούσαν τα μπλογκ τους ως μέσο κοινωνικοποιήσης και βγαίνανε για να φάνε παϊδάκια. Μετά ήρθα στην Ελλάδα και γνώρισα ένα σωρό bloggers μέσω της δουλειάς. Μ’ αρέσει αυτό αλλά μάλλον ειναι και ο λόγος που γράφω τόσο σπάνια- μου είναι δύσκολο να γράφω τα σώψυχα μου τώρα που ξέρουν ποια είμαι.

Πετάω μπαλάκι σε μπλόγκερς εξίσου αστάτους με μένα- Scabbing και Catsula. Φροντίστε την πορεία σας κορίτσια.

Motherfucking potatoes

The other night I started going through our old e-mails- the ones we wrote when we first met. I have to give it to us -We were both dancing around the subject with grace: I tried to be witty. You made the weird lingustic jokes that you are so fond of. We were like children trying on Halloween masks to see which one will do the trick.

And then there was trying to be lyrical...

-If God was one of us-he would be an old fisherman in a dirty cap living near Auchtermuchtie.He would eat sliced bread and butter on a plastic plate.Then he would eat fish and chips. Fruitcakes. Caramel shortcakes.He would spend most of his day eating.

Or she could be a woman. She would live in the corn maise just north off Idaho Falls.Or down the Queue de Tortue bayou in Louisiana.She would cook fried chicken by the yam tree in her porch.Her bare feet wouldonly just touch the ground.


'Yam trees? You know that yams don't grow on trees right?They are like potatoes.''
Oh yeah em... sure...yeah.Potatoes.'

So you think love is easy motherfucker? Well it's not. There will always be a potato there to fuck things up.

Τhe Drugs DO work.

Παρασκευή 3 Μαρτίου , ώρα 21.00 μ.μ.Στο γραφείο.
1 Club sandwich,1 Blueberry muffin,1,5 Capuccino (χτικιάρης από τα Starbucks-δέν μετράει) μισό σκαλτσούνι, 2 Norgesic, 1 Loxitan, Aπεριόριστη ποσότητα Dentyne fire mints

βήμα 1 -Τυπώνω τα πάντα και καθομαι στη μοκέτα.Πιάνω και τα μαλλιά μου με μολύβι .Είμαι η Julia -Τσούλια Roberts .'Oxi είμαι η Chloe Chevigny.Aπλώνω τα χαρτιά -όλες τις εκτυπώσεις γύρω μου.Όχι δεν έχω ένα φαρδυ γκρίζο πουλόβερ να περάσω γύρω από τα γόνατα μου .Ονειρευομαι τον Denzel Washington που θα μπει τόσο μα τόσο απροσδόκητα (το μολύβι θα μείνει μετέωρο) και θα μου πει 'Τι κανεις εδω καημένο μου;Ειναι Παρασκευη βραδυ, οι ανθρωποι γλεντάνε και τρωνε πατσα'. Μετα θα μου χαιδεψει στοργικα τα μαλλιά σαν να μαι κανις γκριφόν .Δεν θα με φιλήσει ο Denzel είναι γνωστο εξαλλου πως ο Denzel δεν φιλιέται και δεν κάνει κοκο. Αναπαράγεται σαν την αμοιβάδα.

βημα 2 - Ανακαλύπτω πως στο πάτωμα κάνει κρύο.Μπάζει απο μια τρύπα στον τοίχο. Η ηρωιδα της ρομαντικής κομεντι και ο Denzel πεθαίνουν με βιτριόλι .Ή εκρηγνύνται μετα από υπερβολική δόση φασολάκια γιαχνί.Death by giaxni!snif.

βημα 3- Αντιλαμβάνομαι πως ο αποπάνω παίζει Joy Division και πηγαίνει στην τουαλέτα ανα τακτά χρονικά διαστημάτα.Αναρωτιέμαι αν έχει συχνοουρία. Μπορεί να ήπιε βυσσινάδα.Χυμό ανανά.Κρασί. Νερό.Πορτοκαλάδα. Κοκτειλ με γρεναδίνη.Ίσως πρέπει να του χτυπήσω το κουδούνι και να τον ρωτήσω .'Γεια σου δεν με ξέρεις, μια μόνο φορά έχουμε συναντηθεί εμείς οι δύο στο ασανσέρ και φορούσες συνθετικό κοστούμι φτιαγμένο με κλωστές Μουρλοκούκου.Ναι δουλεύω από κάτω. Ε, είχα μια απορία....'

βήμα 4- Πάω στην τουαλέτα -αισθανομαι μια απελευθέρωση βλέποντας την πινακίδα απέναντι απο τη λεκάνη. 'Παρακαλείσθε ΜΗ ΡΙΠΤΕΤΕ ΣΤΗ ΛΕΚΑΝΗ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ ΣΕΡΒΙΕΤΕΣ ΚΛΠ.Κίνδυνος Εμφράξεως Αποχετεύσεως'. Αρχίζω την επανάσταση αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα. Κατουράω τραγουδώντας δυνατά Ελλη Κοκκινού. Τι δυναμη Θε μου, τι αίσθημα!Μεταφέρομαι νοητά σε μια πίστα και τραγουδάω με πάθος για τον τυρρανο άγγελο μου εγκλωβισμένη μέσα στο κόκκινο μπουστάκι μου. Bravo Rula!

Τωρα λέω να πάω να μεθύσω.

St. Andrews -the nauseating smell of nostalgia-

Sometimes it felt like my feet was stuck in chewing gum. At other times I was floating and I could see myself just above that tree outside the Union on Market Street . When the wind blew from the North Sea I could feel the chill down to the marrow of my bones. Medieval buildings in grey stone, black cobbled streets, red gowns. There was a white pebbled cross outside St. Salvator's Quad marking the spot where Patrick Hamilton was burnt at the stake during the Scottish reformation. St. Salvators' chapel in the background - a gothic monstrosity shrouded in a green light.They suffocate at nights. If you step on the cross you will fail your degree, people said.

2001-Swings by the pier in the green green grass - we used to run on the tarmac and sing Pulp songs ('First you let him in your bed now he's moved inside your head') -and Rachel always said it was a funy thing tarmac.There was a small fish and chip stall near the harbour. It was a closed harbour- the tide would come in and the fishing boats would sail. A pair of dirty swans under the small wooden bridge.

1999 English -EN1002 'So what is Hedda Gabler but a manipulative woman like all women?' asked the grey haired tutor-he was never made a Doctor- He was an old boy who 'd been to Oxford and they kept him in the department. After the tutorial he closed the door, smiled, asked me if I was French. No, me I am Greek I said. We were alone in the room-he was wearing a grey suit . There was a pause there, a sudden silence. I opened the door and ran down the creaking stairs laughing. Pictures of Dryden on the wall.

2000 Macbeth cast party Party at Bell street-Mary snogging Ian on the stairs. Dancing on Jess' lap never knew she was bisexual and then she stuck her tongue down my throat.But ,...but Jess...I mumbled I am not ...Later on that evening I looked outside the window.I could only see snow.

2002 A tiny room. I would watch the frost pile up at my window at night and shiver in my bed. A wooden desk, shelves that had been hastily superglued to the wall. Newspaper cuttings –clippings, flyers, postcards from St.Fransisco, Greek poems. We had five parties that year. We burned the living room carpet. I fell in love with a rugby player at our first party.The theme was 'Eastern promises'. Flowers in my hair - he told me I was the preetiest, the best ever and swung me round. His favorite book was 'The Outsider' by Camus. (I should have ran away there and then, but didn't) . He held on tight all night. It was off then, and then it was on, it was off it was on. One night he hit me really hard. He shoved me across the wall - I remember seeing the white Victorian door, the paint chipping, my face coming nearer. I heard my head banging on the wall. 'So this is what wood feels like' I thought for a split second as I felt my arm hitting the door.

'Every girl deserves a prince 'Sophie would say.'Yes Poly-fucking -Anna' I used to think and laugh. Sophie was blonde and beautiful and used to sing like an angel. Our other flatmate Mary (a blossoming alcoholic) would vacuum the house in her crumpled underwear with a fag in her mouth. She would shag a a different bloke every night (who the fuck did she sleep with this time we 'd say over breakfast when we had to share the table with some random). She drank like a fish. Grainne would shut herself off in her room - she didnt like noise, company .She hated all of it. Migraines, tons of migraines , a cloth on the forehead. Immersed in darkness for days on end.

2003 English EN3070 'You have a voice, a vision. Be true to your voice but never be blinded by it' the professor said. The tutorial was full of Americans that had come to live Thoreau's dream. (Civil disobedience in the Scottish countryside.)They were very earnest in their hiking boots.They spent most of their time listening to Bob's stories about chopping wood in Utah and looking for their glorious Scottish ancestry. 'Your writing is very fluid', the professor said. 'Now talk to us about the olive orchards little Greek girl.'

Βρουμ βρουμ!

Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι που μπαινουν στη ζωη σου και τα κανουν ολα λιμπα. Απο το πουθενα .Απο το τιποτα .Οχι σαν κομητης. Ειναι περισσοτερο σαν να αδειαζει καποιος στο κεφαλι σου ενα κουβα νερο.

Kαι μενεις να αναρωτιεσαι τις γνωστες κοινοτοπιες- Και τωρα τι θα κανω?Kοιταγα το χρωμα του τοιχου σου χτες, ενα τιρκουαζ σαν μουχλιασμενο-ενας ξυλινος πολυελαιος .Βαρια , ολα βαρια. Απολιθωμενο δασος με σκοτεινες σκιες .Ειχες χαμηλωσει το φως .Καπνιζες γυμνος με τα ποδια σταυρωμενα.Δεν σε νοιαζει η γυμνια σου, το χω προσεξει αυτο. Ευλογημενο πραγμα. Σε σεβομαι.

Σου ειπα για το πρωτο σπιτι που εκανα ποτε ερωτα - καθως ανεβαινες τις σκαλες ξεφλουδιζε το χρωμα-ηταν μουσταρδι. Ηταν ενα αδειο σπιτι στον περιφερειακο του Λυκαβητου γεματο πινακες, μικρες ζωγραφιες απο γυναικες ζωγραφισμενες με παστελ. Ενα σχεδιαστηριο αρχιτεκτονικο.Σκονη παντου.Δεν ειχε θερμανση, αναβαμε τη σομπα για να πεσουμε στο κρεβατι. Ο φιλος μου ελεγε σε ολους πως πηγαινε στο σπιτι για να ποτισει τα λουλουδια. Την τελευταια φορα που πηγα, ηξερα ενστικτωδως πως δεν θα ξαναπηγαινα. Κοιταξα με μεγαλη προσηλωση εκεινο τον μουσταρδι τοιχο- ηθελα να θυμαμαι πως ηταν το σπιτι με καθε λεπτομερεια. Αναρωτηθηκα αν θα γινει το ιδιο και με το δικο σου το σπιτι- αν θα ξυπνησω ενα πρωι και θα ξερω πως αυτη ειναι η τελευταια φορα που κοιταζω αυτον εδω το μπλε μουχλιασμενο τοιχο.

Αλλα ξερεις , αυτα ειναι συναισθηματικες πιπες. Αυτο που εχει σημασια , αυτο που μετραει ειναι πως αυτο το λεπτο, αυτη τη στιγμη ,οδηγω ενα μικρο ασπρο αυτοκινητακι και τρεχω με τσιτωμενα γκαζια μεσ' στο στομαχι σου.