Ντιρινταχτα-το φιλι του αστροναυτη

Ωρα 2.15 το πρωι. Καθως ανοιγω το φως του μπανιου ακουω ενα θορυβο απο το δωματιο της Ολιβιας. Επεσε για υπνο τρεις ωρες πριν. Βγαινω απο το μπανιο και την βρισκω ορθια στη γωνια να κοιταει αφοσιωμενη τον τοιχο.
-Ηoney are you ok?
Καμια απαντηση.Τα ματια της ειναι ανοιχτα αλλα δεν με κοιταει. Κανει μια στροφη γυρω απο τον εαυτο της και αρχιζει να λεει ασυναρτησιες.
-Ι have to call Matthew, I said I 'd ring him.I need to call him.
-Who the hell is Matthew?What the fuck are you on about?
Αρχιζει να κατεβαινει κουτρουβαλωντας τις σκαλες προς την εξωπορτα.
-Matthew says we need to get out.

Εκει καταλαβαινω δυο πραγματα. Πρωτον: υπνοβατει. Δευτερον:Τρεχει προς την εξωπορτα.Τρομαζω. Πριν προλαβω να σκεφτω σοβαρα το ενδεχομενο του να παιζω κηνυγητουλι με την Ολιβια ξυπολητη στο δρομο διπλα στ'αμαξια ,αλλαζει γνωμη.Καθεται στην ακρη της σκαλας και χαιδευει το μπαλαουστρο. Απλα ατενιζει.

Καθομαι κι εγω τρια σκαλοπατια πιο πισω και περιμενω να δω τι θα κανει.Να την ξυπνησω δεν κανει, να την αφησω μονη της δεν μπορω. Περπαταει λιγο πανω κατω το χωλ.Την χαζευω -μοιαζει με ομορφουλι ξωτικο που εχασε το δρομο του. Ειναι ξανθια η Ολιβιουλα με ματια γαλαζια μουτζουρωμενα απο τη μασκαρα και τον υπνο, και περιφερεται στο κοιμισμενο σπιτι μας με ενα λουλακι νυχτικο. Ξεκλειδωνει την πορτα της κουζινας και βγαινει στον κηπο. Μιλαει. Ασυναρτησιες. Οταν σταματαει η ποιητικη μου συγκινηση με πιανουν τα γελια.

Χριστε μου αυτη σαν την τρελη του Σαγιω και οι δυο μας με τα γαλαζια νυχτικακια σαν τις αδερφες Τατα τρεις η ωρα το πρωι μες στον κηπο-Οπου να ναι θα αρχισουμε να βαραμε παλαμακια και να τραγουδαμε 'ντιρινταχτα' και μετα θα φιλησω εναν αστροναυτη και θα ξυπνησω.

Κι ομως δεν ξυπναω. Συνεχιζει να μιλαει, εχει κατσει εκ περιτροπης σε μια πλαστικη καρεκλα του γυφτου διπλα στο barbecue και απλα συνεχιζει ακαθεκτη το μπουρου μπουρου.

Δοξα τω Θεω δεν αρχιζει να απαγγελει τον τελευταιο της μονολογο απο τη δραματικη σχολη-θα ηταν σαν σκηνη απο κακη μελο ταινια.(Η παθιασμενη ηθοποιος στην καθοδο της τρελας που ζει για το θεατρο και απαγελλει 'Οut damned spot' ακομα και στον υπνο της)

Και μετα τρεχει -εγω απο πισω της σαν πιστη ορντιναντσα- δουλικο .(Σε λιγο θα προσφερθω να της πλυνω τα ποδια.)Και ξαναπαει στο κρεβατι της-κλεινοντας και την πορτα πισω της-προσοχη στη λεπτομερεια.

Και μενω μαλακας να το σκεφτομαι .Η υπνοβασια ειναι τελικα λιγο θρυλικη υποθεση.Σε ηλιθιες Αμερικανικες ταινιες του τυπου 'Το σπιτι του Πορκυ' (staple diet του Αντ1 στα θρυλικα late 90's) παιζει παντα το μοτιβο του ψευτο-υπνοβατη .Ο ψευτο-υπνοβατης ειναι συνηθως καποιος αναψοκοκκινισμενος χοντρος-παρωδια του εαυτου του που τσιτωνει τα χερια μπροστα και χρησιμοποιει την υπνοβασια ως starting point για να πιασει βυζια (αμα κοιμασαι δεν μετραει /κανεις δεν ξυπναει τον υπνοβατη κλπ.).Χαρακτηριστικο επισης παραδειγμα αυτης της γιαλαντζι-ντολμα υπνοβασιας ειναι ταινια του '60 με τη Μαιρη Αρωνη με καφτανι , κοτσο και ματι γαριδα να παιζει την τρελη για να τιμωρησει τον Λαμπρο Κωστανταρα για τα κερατιατικα, με τον ανοιξιατικο τιτλο 'Η γυναικα μου τρελαθηκε'.

Ταινια με σοβαρο υπνοβατη δεν εχω δει ποτε ομως.

Το post που δεν θα διαβασεις ποτε.

Δεν εχω ζωγραφισει τιποτα στο μπλοκ που μου δωσες-Δεν το ανοιγω, δεν το κοιταω.Θα ειναι σαν να σου κανω χαρη.Σαν να παραδεχομαι πως με νοιαζει-Δε βαριεσαι, μια ξεφτιλισμενη ψωροπερηφανεια του χειριστου ειδους ειναι και αυτη.Ξερω πως οι σκεψεις στο μυαλο σου ειναι σαν αυτοκινητα σε κεντρικη αρτηρια-γκαζωμενα αμαξια που πανε με 200 στην παραλιακη.Αλλα δεν με νοιαζει πια.

Ξεθωριαζεις -δεν ποναω πια οπως πονουσα.Οταν σε σκεφτομαι μουδιαζει το χαμογελο μου σαν αμυγδαλο με δοντια. Παραιτουμαι απο οποιαδηποτε προσπαθεια να σε καταλαβω. Δεν προλαβαινω, το ξερεις?

Ισως μια μερα να καταφερω να σε συγχωρεσω. Μη χανεις το χρονο σου, σου εγραψα καποτε .Οι γκομενες της ζωης σου λικνιζονται στο background. Χριστο δεν καταλαβες.

Πηδουσες εκει προς το τελος- δεν εκανες ερωτα πια και το ξερα πως τελειωνε η ιστορια αλλα συνεχιζα μπας και γινει η νεκρανασταση του Λαζαρου.Δεν μπορεις να ξανακολλησεις τα κομματια του παζλ με ενα γαμησι τελικα ,οσο κι αν προσπαθησεις.Ακομα και την ψυχη σου να βαλεις.

Να και κατι που εμαθα απο μας.

Oι Ελληνες δεν πινουν τσαι.

Επιτελους εμαθα τι κρυβεται πισω απο το περιφημο Βρεττανικο Φλεγμα: Το τσαι.
-Σε παρατησε ο γκομενος σου?
Χτυπα ενα Assam.
-Εσκασε η βομβα διπλα σου?
Tetley's και πατ-πατ στην πλατη.

Στις 7 Ιουλιου , ειχα αργησει για τη δουλεια. Κοιταζα το ρολοι μου καθε 2 λεπτα .Μπηκα στο ασφυκτικα γεματο τρενο της Picadilly Line .Ημουν στο δευτερο βαγονι κοντα στην πρωτη πορτα.Κατεβηκα στο Κing's Cross.Ηταν 9 παρα 10.Γινεται παντα χαμος εκεινη την ωρα αλλα πραγματικα εκεινη τη μερα ειχε τοσο κοσμο που σχεδον δεν μπορουσα να κατεβω απο το βαγονι.Περιμενε τοσος κοσμος απ'εξω που αναγκαστηκα να σπρωξω τον μπροστινο μου. Εβρισα αυτους που προσπαθουσαν να μπουν στο τρενο πριν καλα καλα κατεβουμε οι υπολοιποι. 'Οh for fuck's sake' ειπα, ανυπομονη να βγω απο το βαγονι.

Περπατησα για περιπου 30 δευτερολεπτα .Εκλεισαν τα φωτα.Στην αρχη τρεμοπαιζαν μετα εκλεισαν .Το μπαμ δεν το ακουσα παντως.Σταματησαν οι κυλιομενες σκαλες. Σκοταδι.Αρχισε η σειρηνα εκκενωσης.Φωνες- η πιο χαρακτηριστικη να φωναζει 'Power Failure. Please leave'. Ειναι σαν ονειρο μες στο μυαλο μου.Αρχισα να περπαταω. Οι απο πισω μου ειχαν καταλαβει τι συνεβαινε και ουρλιαζαν, ποδοπατιοντουσαν να βγουνε απο το σταθμο.Τα υπολοιπα τα θυμαμαι λιγο λιγο.Καπνος/μια εγκυος γυναικα να κλαιει σπαρακτικα/καποιος μου τραβηξε τα μαλλια για να βγει πιο γρηγορα.Ανεβαινα τις σκαλες και εβλεπα κομματια απο φως σαν να ανεβαινω στην επιφανεια μετα το βυθο.

Αυτο που δεν μπορω να ξεχασω- η ειρωνια σε ολο της το μεγαλειο- ειναι ποσοι ανθρωποι σχεδον παιζανε μπουνιες για να μπουνε μεσα σ'εκεινο το τρενο. Ποσοι εζησαν και ποσοι πεθαναν σε κεινο το βαγονι?

Η βομβα εσκασε περιπου 1 λεπτo αφου βγηκα απο το τρενο.Συνειδητοποιησα μετα απο μερες πως καθως εβγαινα εκεινος μπηκε μεσα.Εσπαγα το κεφαλι μου να δω αν μπορω να θυμηθω κατι- τον προσπερασα εκεινο το πρωι- χρησιμοποιησα την πιο κοντινη εξοδο-διπλα στο πρωτο βαγονι, εκεινος ηταν στην πορτα του βαγονιου αρα μπηκε τελευταιος.

Ετρεμαν τα χερια μου ολη μερα.Δεν ειμαι σιγουρη αν ηταν απο το σοκ η απο το τσαι.Πρεπει να μου ειχαν δωσει τουλαχιστον 7 φλυτζανια τσαι με ζαχαρη .

Και τωρα γελαω γιατι θυμαμαι την ηρωικη εκεινη εκπομπη που ακουγα παιδι στο τριτο προγραμμα . Καθομουν στο πισω καθισμα ενος μικροσκοπικου σαραβαλου-κουβα που εκανε κρου-κρου-κρου καθε φορα που επαιρνε τις στροφες.Με τη μητερα μου τραγουδουσαμε τους τιτλους της εκπομπης

'Τea for two and two for tea
Just me for you and you for me alone'

Και μετα επεφτε η φωνη του εκφωνητη λιγο σαρκαστικη, λιγο παιχνιδιαρα:
'Οι Ελληνες δεν πινουν τσαι'.

The Buddha of Suburbia

Γραφω Ελληνικα οπως ενα παιδι που συλλαβιζει τις πρωτες του λεξεις.Ψηλαφιζω το πληκτρολογιο- ψαχνω γραμματα -που ειναι το ω , που το χ, που το ς. Εξω η βραδια μονο τρυφερη δεν ειναι- εχει ζεστη αποπνικτικη για Λονδρεζικα δεδομενα.Ειδικα για δεδομενα suburbia. Σε αντιθεση με τις Αμερικανικες σειρες- λουστραρισμενες νοικοκυρες που κρυβουν την αγαμησια τους πισω απο κηπους με αυτοματο ποτισμα για το προκατ γκαζον φτιαχνοντας bluebbery muffins προς τιμην του baseball player κανακαρη που μολιs μπηκε στο Purdue (αντε και στο Duke !)- η Αγγλικη suburbia ειναι ο ταφος των εφηβικων ονειρων. Hoodies, drugs, μαλλι σκεβρωμενο απο το ζελε kai 2 παιδια μεχρι τα 16.

Καποτε ημουν και εγω ενα κακομαθημενο κωλοπαιδι του κεντρικου Λονδινου.Η μετακομιση στη suburbia εγινε υπουλα.Επρεπε να μετακομισω και οι δυο φιλες μου ηθελαν οπωσδηποτε να μεινουμε εδω-τις βολευε η περιοχη.Και ετσι ηρθα χωρις να ξερω.

Η γειτονια μου στο βορειο Λονδινο ειναι Μεκκα 2 εθνικοτητων: Κυπριων που εφτασαν φουρνιες στο Λονδινο μετα την εισβολη του '74 και Τουρκοκυπριων που εφτασαν κι αυτοι λιγο μετα.Αφησαν την Κυπρο για να ζουν διπλα διπλα, να ψωνιζουν Αφροζα και χαλουμι απο τον ιδιο μπακαλη, να παιζουν τα παιδια τους παρεα στο παρκο.Το δικηγορικο γραφειο του Chris Nicholaou ειναι διπλα στο μινι μαρκετ Ορκουτ.

Το πρωτο σοκ ηρθε οταν ειδα πως η γειτονια μου ειχε σουβλατζη.Το δευτερο σοκ οταν αντιληφθηκα πως υπαρχουν ανθρωποι που τρωνε σουβλακια με Χαλουμι. Το τριτο οταν κοιταξα κλεφτα μεσα απο τη τζαμαρια με τα κοκκινα γραμματα:Τσικνα .Τσαμπουνες και χαλκινα πνευστα .Ξεθωριασμενες φωτογραφιες της Κερυνειας στον τοιχο. Αντρες να καπνιζουν και να πετανε τα πουλια απο το ταβλι με θορυβο στο τραπεζι.

'Ελλασονα, Λιβαδεια,Μελβουρνη, Μοναχο, Βελεστινο, Αγιοι Σαραντα,Εσκι Σεχιρ, Κώστας, Κώστας, Μανόλης, Πέτρος, Γιάννης, Τάκης
Πλατεία Ναυαρίνου, Διοικητηρίου και Εξαρχείων. Αλέκος, Βασίλης, Άγγελος
Μπιζανίου κι Αναλήψεως, Αγίας Τριάδας κι 25ης Μαρτίου
Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει
Καλώς όρισες πουλί μου, μοναξιά ελληνική μου
Από αγάπη φεύγεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχεσαι σαν την πνοή μου
Κι απ' τη έρμη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου
Απ' τους δυο μας ποταμούς θα γευτεί μια μέρα η έρημος καρπούς'

Προσκυνω την ξενιτια. Τα λουλουδια στην κυρια απο μενα.