Play bouzouki, play bouzouki gia mena...

Σε αλλη μια απεγνωσμενη προσπαθεια επαναπατρισμου προχτες το βραδυ βρεθηκα στα μπουζουκια. Λειπω τοσα χρονια που δεν ξερω καν πως να τα πω. Κωλαδικα;Σκυλαδικα;(η ανατριχιαστικη εκφραση hot πιστα απαγορευεται δια ροπαλου)

Η τελευταια φορα που ειχα παει ηταν ενα χρονο πριν στο περιφημο Ελυζε του Λονδινου με τα ιπταμενα πιατα και τη φωτογραφια του Πριγκιπα Παυλου να σπαει με λαβη καρατε ενα τραπεζι στον τοιχο. Στο πρωτο τραπεζι καθοταν χοντρος γονος εφοπλιστικης οικογενειας με γενεια και blaser -το προσωπο του συσποταν καθως εσπαγε μεθοδικα ντανες απο πιατα με το ενα χερι μονο. Ειχε ενα πουρο στο στομα. Κομματια απο πιατα παντου στη μικροσκοπικη πιστα- τα γκαρσονια δεν προλαβαιναν να τα σκουπισουν. Οι τραγουδιστες - μια σιτεμενη σαρανταρα με κοκκαλωμενη φραντζα και στενο καλσον- και ενας πενηνταρης 'υπηρετης πιστος του ειδους' τραγουδουσαν το ιδιο τραγουδι ολη νυχτα. Αλλαζαν μονο τα ρεφρεν: 'Μια ζωη πληρωνω αμαρτιες αλλονων,ιστορια μου αμαρτια μου λαθος μου μεγαλο,ο χαρος βγηκε παγανια, δεν ξανακανω φυλακη'. Δυο αγορια απο την Θεσσαλονικη με κολλητες μπλουζες μουσκεμα στον ιδρωτα χορευαν προκλητικα κοιταζοντας πεινασμενα το απειρο, ο καθενας πανω στo δικο του αδειο τραπεζι. Ο τοτε φιλος της Ο., ξανθος αγγελομορφος Αγγλος πρωην γιαπονι και νυν εξερευνητης στις Φιλλιπινες, στο τριπακι 'Let's dance with the natives' (δειγμα λογου-I think this is fascinating.I love the way Greek people express themselves through dancing.) πλησιασε το γονο και ευγενικα του ζητησε ενα πιατο. Ο γονος με αθλια προφορα του ειπε ' Γουοτ αρε γιου γκοινγκ του ντου?Μπρεικ ιτ ον γιορ χεντ?' 'But yes' απαντησε ο Α. και οντως το εσπασε στο κεφαλι του επι τοπου.

Προχτες πηγα στo 'Θαλασσα'. Ο Πετρελης των γαλαζιων ματιων και του τσουρομαδημενου γενιου (βγαζει μια κακομοιρια σχεδον γενετικη) ολοφωτος σε γιγαντοαφισα απ'εξω με μανικετοκουμπα στο σχημα της ελληνικης σημαιας ( το πολιτιστικο -οργασμικο touch ενος θλιμμενου στιλιστα) μας χαμογελουσε αινιγματικα. Μεσα ενα αμφιθεατρικο χαος. Αριστερα του μπαρ χωμενο και καταφωτο το δωματιακι με τις λουλουδουδες. Καλαθακια γεματα γαρυφαλλα στοιβαγμενα στους τοιχους, και στο τραπεζι. Ψιλοκουβεντουλα ('μου κανει νερα ο πουστης'). Κι εξω ολοι με νταλκα, μισοκλειστα ματια- ενα αχανες ποταμι απο υψωμενα χερια. 'Χτυπα κι αλλο.Θα τ'αντεξω. Δεν πεθαινω ετσι απλα θα παλεψω' . Και να το δραματικο χτυπημα του στερνου- και να τα πεζουλακια της ματαιοδοξιας ντυμενα με Αrmani. Βλεμματα πεινασμενα για αρπαχτες. Ο barman εσκυψε και με ρωτησε: 'Τι θα παρεις αποψε εκτος απο μενα?'

Πριν απο καμια δεκαρια χρονια οταν πρωτοβγηκε το 'Αυτη η νυχτα μενει' δημοσιογραφοι αμοληθηκαν στα σκυλαδικα της Εθνικης ως κοινωνικοι παρατηρητες . Μιλησαν καλιαρντα για τα διαμαντια που βρισκεις μεσα στα σκουπιδια. Για τον αγροτη Σταμο που επλενε με σαμπανια την λεκανη της τουαλετας πριν κατουρησει η γκομενα του. Ο Θανος Αλεξανδρης δηλωνε πως μετα απο μια βραδια μεροκαματο στο σκυλαδικο γυρνουσε σπιτι και ακουγε Φλερυ Νταντωνακη. Ηταν συναρπαστικο εκεινο το παιχνιδι οταν πρωτoαρχισε.

Μετα ηρθε η μεταλλαξη, η αποενοχοποιηση του σκυλαδικου,το κιτς εγινε mainstream, αποκτησαμε και εμεις 'cult' φιγουρες. Και φυσικα την πεποιθηση πως επειδη βλεπουμε τον γελοιον του πραγματος ειμαστε και λιγο καλυτεροι, λιγο ανωτεροι απο οσους δεν το βλεπουν. Παλιωσε ολο αυτο- βαρυνε. Απο τη στιγμη που πας σε ενα τετοιο μερος ,για οποιοδηποτε λογο, σκασε και ζηστο. Ετσι οπως ειναι. Κοροιδεψε το αν θες. Αλλα μην χρησιμοποιεις μοδατα λογυδρια περι 'κοινωνικου τουρισμου' και 'την ειρωνια του μεταμοντερνου'. Το παραμυθι αυτο εχει τελειωσει.

Το κωλοπαιδο

Η ωρα εχει παει τρεις και ο αδερφος μου παιζει σε ενα ξεκουρδιστο παλιο πιανο στο διπλανο δωματιο. Μας το εκανε δωρο μια υπερκομψη ηλιωμενη θεια που κανει παντα τα μαλλια της κοτσο. Ηθελε να το πεταξει αλλα ο αδερφος μου που ειναι μουσικος την παρακαλεσε να μας το χαρισει. Πανω στο γραφειο μου το χαος -παλιες πετσοκομμενες Vogue, ενα κοκκινο λευκωμα ζωγραφικης,ενα κασετοφωνο με σπασμενη κεραια (πιανει ελαχιστους σταθμους- οι περισσοτεροι ειναι κρατικοι και ετσι εστω και αθελα μου ακουω θεατρικες παραστασεις,αφιερωματα στη Λενα Πλατωνος και τον ηχο απο κουδουνακια προβατων που κουτρουβαλανε σε μια ολανθιστη πλαγια ) ,ψιλα που εχουν ξεμεινει απο την Αγγλια, ενα μεγαλο υφασματινο κουτι για αναπτηρες, μια κολλα UHU, σερβιετες, αδεια ποτηρια, ενα κοκκινο τασακι με αποτσιγαρα.

Μετα απο ενα τηλεφωνημα σημερα τ'απογευμα με πιασαν τα διαολια μου. Περπατησα πανω κατω στην αδεια κρεβατοκαμαρα μιλωντας δυνατα μονη μου και εριξα οργισμενα ενα στυλο στο πατωμα.Μετα εβαλα να πιω ενα ουισκι και αρχισα να καπνιζω με μουσικη υποκρουση ενα εμπνευσμενο ποτ πουρι απο Αρλεττα, σκυλαδικα και St.Etienne. Ημουν 8 μηνες με τον Π. οταν με παρατησε απο το τηλεφωνο. Ημουν στο Angel ,ανεβαινα τη St. John Street- χωθηκα μεσα σ'ενα αδιεξοδο πισω απο ενα υπαιθριο γκαραζ για να του μιλησω. Εκλαιγα υστερικα, σκουπιζα τη μυτη μου με την ακρη του μανικιου μου και του ελεγα ξανα και ξανα 'Ηοw could you do this to me?' Ημουν πολυ ερωτευμενη .Ακομα θυμαμαι τον οδηγο μιας μαυρης ΒΜW που προσπαθουσε να ξεπαρκαρει να με κοιταζει αποσβολωμενος.

Βυθιστηκα σε μια ασφαλεστατη και γλυκερη αυτοκαταστροφη που θυμιζε ηρωιδα της Μιρελλας Παπαοικονομου. Ενα βραδυ με βρηκε στουπι στο μεθυσι να κλαιω με αναφιλλητα αγκαλια με τη λεκανη της τουαλετας σ'ενα αθλιο μπουζουξιδικο του Λονδινου. Καπνιζα συνεχεια. Επεσα με εγωιστικη μανια στην αγκαλια ενος μποντιμπιλντερα Νορβηγου. ('Ι was your rebound huh?μου ειπε ο μποντιμπιλντερας προσφατα με μια πολιτισμενη ευγενεια που με διελυσε) Ευχηθηκα να με πατησει λεωφορειο. Δεν πηρα τον Π. ουτε ενα τηλεφωνο, δεν του εστειλα ουτε ενα μηνυμα. Φλερταρα με πρωτογνωρη και υπουλα μελετημενη πουτανια με ηλιθιο γιαπη σε dressing up party με theme 'Discover your inner pirate'. Εβγαινα καθε βραδυ χωρις να με νοιαζει που παω. Εγραψα μια φανταστικη συνεντευξη με τον προεδρο του συλλογου Αγγλων φιλοτελιστων γιατι δεν ειχα το κουραγιο να σηκωσω το τηλεφωνο και να του παρω στ'αληθεια συνεντευξη. Για πρωτη φορα στη ζωη μου ειχα συνεχεις αυπνιες - και οταν ξυπνουσα με επιαναν τα κλαμματα. Ακουγα σαν zombie Κυπριακες αφιερωσεις στο London Greek Radio.('Στον παπα Γρηγορη και στην παπαδια του, και σε σενα Αντζελα μου να σε 'χει ο Θεος παντα καλα παιδι μου') Εκλαιγα στις κυλιομενες σκαλες του underground καθως πηγαινα το πρωι στο πανεπιστημιο. Ποσο παρωχημενο Θε μου και ποσο αληθινο- τα απειρα τσιγαρα, τα ξενυχτια, το μελοδραμα και το κυνηγι της ματαιοδοξιας και της σεξπιρικης γκαβλας.

Ενας χωρισμος ειναι κυριως επιπονος.Αλλα καμια φορα ειναι και κατι ακομα- μια υπενθυμιση πως ολοι κρυβουμε μεσα μας ενα γελοιο κωλοπαιδο.

Δαπανες για τους punks και οχι για τα τανκς/ Η υποθεση Decadence

Δεν ειμαι σιγουρη ποσα χρονια υπαρχει το Decadence. Eιναι ενα μπαρ σ'ενα παλιο νεοκλασσικο σπιτι στο τερμα της Ευγενιου Βουλγαροκτονου. Δεν υπαρχουν και πολλα αλλα μπαρ εκει γυρω - πας μονο για το Decadence.

Hταν ενα απο τα πρωτα μπαρ που γνωρισα μετα απο αδυσωπητο εφηβικο εκβιασμο προς τον αδερφο μου. Φευγανε οι γονεις μου διακοπες, με αφηνανε μαζι του και αυτος ο ερμος 20 χρονων φοιτητης με δικο του συγκροτημα (γουαου) επρεπε να κουβαλαει παντου τη 15χρονη αδερφουλα του. Στα ματια μου τοτε το Decadence εμοιαζε με εναν τοπο μυθικο και σκοτεινο οπου ολες οι κοπελες ηταν αδυνατες και ειχαν απιθανα κουρεματα και ολα τα αγορια ειχαν καταφερει να τελειωσουν το 'Ταδε Εφη Ζαρατουστρα', διαβαζαν Ζαν Πωλ Σαρτρ στην τουαλετα και περιμεναν μια παχουλη δεκαπενταχρονη για να την ερωτευτουν παραφορα.

Ο ιδιοκτητης κατα καιρους εκανε διαφορες εκκεντρικες προσθηκες τις οποιες και ανακοινωνε με στομφο στο Αθηνοραμα. Ποτε οργανωνε τουρνουα beach volley εσωτερικων χωρων(?), μετα σε καποια φαση ειχε βγαλει δικο του νομισμα, δικη του εφημεριδα. Φλερταρε επικινδυνα με το δηθεν, και ισως καμια δεκαρια χρονια πριν να ηταν κιολας, αλλα παντα τη γλιτωνε μαλλον αθελα του (φροντιζαν για αυτο τα πρεζονια στο Λοφο του Στρεφη) .

Ξαναπηγα την Πεμπτη που μας περασε μετα απο χρονια.Διπλα στην εισοδο γραμμενo με spray 'Δαπανες για τους Punks και οχι για τα tanks'. Στα μαρμαρινα σκαλακια της εισοδου μισοκοιμοταν μια ομορφη μελαχροινη κοπελα που χαιδευε ενα σκυλο. Καθως εμπαινα αισθανθηκα κατι γλυκο και υγρο στις γαμπες μου -ηταν ο σκυλος που μου εγλειφε τα ποδια. Παρατηρησα για πρωτη φορα πως το πατωμα ειχε ενα κεραμιδι μωσαικο. Στ'αριστερα μια παρεα καθοταν σε καρεκλες παραλιας. Ξεχαρβαλωμενες τουαλετες, αποθηκες που πριν ηταν κατι αλλο, στοιβασμενα πορτοκαλι τραπεζια στο σκοταδι. Πιο μεσα ο dj και ο λαος του-καμια δεκαπενταρια ατομα. Μαυροντυμενες κοπελες με γεωμετρικα κουρεματα, 2-3 αγορια που θα θελαν να 'ναι βασανισμενοι indie πριγκιπες αλλα εμοιαζαν πιο πολυ με κακοχυμενους goth ηρωες απο κομικς (σαν αυτα που δημοσιευει το 9 της Ελευθεροτυπιας οταν δεν εχει κεφια), αντροπαρεες που μοιραζαν χαμογελα στις λιγοστες πενθουσες πιτσιρικες, ενας -δυο γραφικοι σαρανταρηδες. Ο dj επαιζε Pulp απ τη δεκαετια του '80 (αυτο κι αν ηταν blast from the past- θυμηθηκα τον εαυτο μου 17 χρονων πασαλλειμενη με glitter στο Rockwave να ουρλιαζει με φανατιλα οπαδου 'Ι love you Jarvis' ενω εκεινος ηταν ανεβασμενος σε μια σκαλωσια και δεν μπορουσε να κατεβει ) και μετα Depeche Mode και David Bowie. Oταν αποπειραθηκα να το σκασω εβαλε Leonard Cohen και επεστρεψα ολοσουμπιτη.

Μου αρεσε πολυ που το ξαναβρηκα -εστω και πιο ξεχαρβαλωμενο. Νομιζω πως θα συνεχισω το hommage στα αγια εδαφη της εφηβειας μου λιαν συντομως. Επομενη σταση: Mo Better.